چهل و شش.

آفتابِ نیمه‌جانِ ظهرِ پاییز، می‌زند روی نرده‌های بیمارستان شریعتی و صورتم را هاشور می‌زند.  «لانادِل‌ری» دارد یک‌چیزهایی می‌گوید راجب همه‌ی از دست‌دادگان و من با خودم فکر می‌کنم که بهتر نبود منتظر می‌ماندم؟ تا ابد، با یک پلیور سفید رنگ و پاهای لاغر و کبود، با زخم‌های وسیعی روی پا و بریدگی‌ای روی انگشت‌های دست؟ بهتر نبود آن‌قدر می‌دویدم تا نفسم ببرد، نفسم تمام شود و دو زانو بیفتم روی زمین؟ بهتر نبود چشم‌هایم را می‌بستم و منتظر می‌ماندم؟ منتظر کسی که بیاید، منتظر نوری که از پشتِ شیشه‌های رنگی مسجدی یک دفعه ظهور کند به زندگی‌ام و زندگی‌ام را بکند یک ظهر دلچسب تابستانی؟

دلم می‌خاهد برگردم پای همان نرده‌ها. و دراز بکشم روی آسفالتِ خنک و زبر، در میانِ رفت و آمدهای شلوغ و زل بزنم به ماه. و آن‌قدر بمانم، آن‌قدر شب باشد، که تمام خستگی‌ها از لای منافذ پوستم بخار شوند بیرون. 

پ‌ن: بخشی از جهان که قسمت می‌کنی، و بخشی از جهان که برای خودت نگه می‌داری. همیشه خطِّ سیاه و ضخیمی بین این دوتا هست سبا، و نه می‌شود رد شد، نه می‌شود در یک‌سویش ماند.