چهار.

همیشه «هستی.» اما معدود لحظه‌هایی‌ست که متوجهِ خودت می‌شوی. یکی‌اش، وقتی توی خانه تنهایی، داری لبِ تراس سیگار می‌کشی و آهنگِ محبوبت دارد پخش می‌شود و به گذر ابرها نگاه می‌کنی توی آسمانِ آبیِ بی‌رنگ، و یک‌هو می‌فهمی که چقدر خوشبختی. چقدر هستی، و چقدر خوشبختی، درست قائم به خودت و بی‌هیچ اضافاتی.

Dust In The Wind. کلِ این آهنگ. تک‌تکِ جمله‌هاش، جایشان هست که این‌جا نوشته شوند.