Thank You Disillusionment

هیچی دیگه، من این‌جا نشستم توی خونه‌ی خالی و آهنگِ کاورِ استیوم ویلسون رو برا خودم گذشتم و کثافت داره از سروروی خونه بالامی‌ره و من چیزی در افقِ امروز، فردا، یا پس‌فردام نیست. و هیچ‌کدومِ شماها هم نیستین، بعضی‌هاتون اون بیرون تو گرما دارین جون می‌کنین و بعضی‌هاتونم زیر باد کولر درازِ خوبی کشیدین به هرچی فک می‌کنین جز من و در نهایت امر، من مجبورم به آدمای غریبه لبخندای غمگین بزنم اما مساله اینه که اونا هیچ‌وخ نمی‌فهمن غمگین بودنِ این لبخندا رو، هیچ‌وخ نفهمیدن یعنی. و بازم باید فک کنم که که کی یه روزی می‌رسه که اینا دغدغه‌ام نباشه.

پ‌ن: Thank You از Steven Wilson. اینه آهنگه.