ناتوان از شعبده.

...و فکر می‌کنم مساله‌ی اصلی همین‌جا باشه. این انتظاری که من برای شفاگرفتن می‌کِشم، دقیقاً با همین ادبیاتِ امام زمانی. درازکشیده روی تخت و با چشم‌های باز فکر کردن به این که این دفعه چطور می‌تونم مساله‌مو بهتر به درگاهِ روان‌کاوم پیشکش کنم که بهتر نجاتم بده. که منو تبدیل کنه به موجودی که در این جهان کارکرد داره. 

حرف‌های زیادی برای گفتن هست. درواقع، حرف‌های بسیار زیادی برای گفتن. اما برای نوشتن‌شون باید کسِ دیگه‌ای بود. هرکسی الّا منی که حوصله‌ی خودم رو ندارم.